su goturmez bir gercektir. ozellikle dindar (burada herhangi bir dinden bahsediliyor) cevrelerde, insanoglunun mukemmel ve eksiksiz bir canli oldugu ve kainatin en donanimli yaratigi oldugu soyleniyor ve kucuk yastaki cocuklarin beynine bu enjekte ediliyor. ama gel gor ki; aslinda durum boyle degildir.
insan, baya bir eksiktir. pek arastirmadan soyluyorum ki, insan oglu yardim almadan cocugunu doguramaz. kopek bile bir duzineye yakin yavrusunu kendi basina dogurabilir ama insan en az 2-3 kisiye ve optimum hijyene ihtiyac duyar. neyse zaten durum bununla da sinirli degil. bir insan evladinin, kendi basinin caresine bakabilmesi (belki bu arada kendi basina tuvalete gitmesi ya da yemek yiyebilmesi gibi azami basitlikten soz ediyorum) icin en az 5-6 yil gecmesi gerekiyor. bu surecte ebeveynlerinden yardim alir ki yuruyebilmesi icin bir birkac yil gecer. ama sirtina binip her isimizi gordurdugumuz esek yavrusu bile dogar dogmaz ayaklari ustunde durabilir.
sadece bu kadar mi? bilimsel bir gercektir ki, evrim her zaman (evrimi kabul etmeyenlere gelsin bu) tamamen %100 super degildir, bazen beraberinde dusnulmemis eksiklikler de getirebilir. mesela insanogluna evrilen donemde, dort ayagi uzerinden, iki ayagi uzerinde duran insan aslinda beraberinde onarilmaz sirt agrilarini getirmistir. sirt agrilarinin sebebi aslinda budur. evrim. aslinda insanin kendisini super hissedecegi bir durus degil bu durus.
neyse ornekler cogaltilabilir. hic mi hic mukemmel degiliz. sadece beynimiz biraz daha gelismis. onu da evreni sikip atmak ile curutuyoruz.
