Hint Yarımadası’ndaki ormanlarda, olağanüstü bir şekilde ağaçların “yürüdüğü” söyleniyor. Özellikle Hinduizm’de kutsal olan Banyan ağaçları, kendi dallarını büyüten köklerinin yayılması sayesinde kapladığı alanı genişletiyor. Oldukça esnek olan bu kökler, optimum güneş ışığı ve besin maddeleri için yeniden konumlanmalarına olanak tanıyacak şekilde “sürünebilir” ve bu da yürüyormuş gibi görünmelerini sağlar.
Bu yetenekleri sayesinde bu ağaçlar, bireysel olarak kaplayabilecekleri alan bakımından dünyanın en büyük ağaçları olarak kabul edilmektedir. Bir Banyan ağacına (Ficus benghalensis) baktığınızda bütün bir ormana baktığınızı zannedebilirsiniz. Ancak göreceğiniz şey (muhtemelen) sadece devasa bir organizmadır. Aslında Büyük Banyan olarak bilinen en büyük örnek 1.347 metrekareyi kapsıyor. Bu devasa örnek, Kalküta’daki Acharya Jagadish Chandra Bose Botanik Bahçesi’nde bulunuyor.
“Boğucu incir” olarak da bilinen banyan ağaçları, diğer ağaçlara konan tohumlardan büyür ve daha sonra onları boğacak bir şekilde kökleri için aşağıya gönderir. Banyan, ev sahibi ağaç öldükten sonra diğer ağaçlara benzeyen ve kendi dalları olan karakteristik köklerini yaymaya başlar.
Hayvanların hareketleri oldukça hızlı olsa da, bu ağaçların yürüyüşü yavaştır. Orman zemininde insanların büyük ölçüde algılayamayacağı bir hızda ilerlerken, çevrelerine tepki veriyor ve ekosisteme uyum sağlıyor. Bu ağaçlar büyüyerek 250-500 yıl arasında değişen yaşlara ulaşabiliyor.
Ağaç, etkileyici biyolojik peripatetik aktivitelerinin ötesinde sembolik olarak da önemli. Hindistan’da bu ağaç “Vata-vriksha” olarak da adlandırılıyor ve ölüm tanrısı Yama ile ilişkilendiriliyor. Bu nedenle ağaç bazı köylerde krematoryumların yakınında yetiştiriliyor.
Hinduizm’e göre Krishna, kutsal Bhagavad Gita vaazını bir banyan ağacının altında dururken verdi. Hindu kozmik “dünya ağacı” da kökleri cennette olan ve Dünya’ya doğru uzanan baş aşağı bir banyan ağacını tasvir ediyor.